Martiz2000

-Wredna baba, wredna baba, wredna baba…- mruczała pod nosem Judy, wychodząc ze swoją klasą z sali do nauki języka niemieckiego. Wyszła jako jedna z ostatnich, ponieważ jej nauczycielka kazała jej na chwilę zostać. Okazało się, że po raz kolejny ma zastrzeżenia do jej wymowy, a poza tym, nie podobają jej się jej wyniki z ostatniej klasówki. „Jak ktoś jest uprzedzony, to zawsze ma jakieś zastrzeżenia” – chciała powiedzieć jej Judy, jednak ostatecznie się przed tym powstrzymała. Nie potrzebowała bar

-Martwię się o Mary – powiedział Ferb, wyglądając przez okno. Dziewczyna wybiegła rozgorączkowana z domu już jakiś czas temu i do tej pory nie wróciła. -Nie martw się, Ferb. Niedługo wróci – próbowała go pocieszyć Sophie. Sama również zaczynała się martwić, jednak nie mogła za nic w świecie tego pokazać. Ktoś w końcu musi myśleć pozytywnie, kiedy reszta się załamuje. -Ale mówiłaś, że wyglądała inaczej, kiedy ruszyła – zauważył

-Ile już tu tak siedzisz? – szepnęła Judy, wchodząc na palcach do salonu. Nie powinna hałasować, bo mogła innych obudzić – był środek nocy, jednak jej nie chciało się spać. Poszła więc do kuchni, by napić się wody i tak oto trafiła na przyjaciółkę siedzącą w środku nocy w salonie. -Tak – odpowiedziała lakonicznie Mary i ponownie utkwiła wzrok w jednym punkcie. Judy spojrzała w tą samą stronę – teraz obydwie przyglądały się kolekcji kamieni szlachetnych. A

-Musisz trzymać gardę – przypomniał Andrew i po raz kolejny podszedł do blondynki, by poprawić jej pozycję. Dziewczyna dała sobą dowolnie manipulować, jednak te jego uwagi o poprawki zaczynały jej powoli działać na nerwy. To ona ma moc wody i to ona potrafiła z niej korzystać. Walczyła wcześniej i sporo ćwiczyła, więc nie wiedziała, dlaczego ma to robić wtedy, kiedy może odpocząć. -I tak nikomu nie uda się do mnie dojść – powiedziała ze znużeniem Judy, poprawiając pozycję, aby

- Musimy natychmiast stąd uciekać – usłyszał Fineasz. Spojrzał na Sue, a później przeniósł wzrok na Drużynę E. Stali bez ruchu – dokładnie w takich samych pozycjach, jak zapamiętał przed strzeleniem promieniami w pudełko. Przez  dłuższą chwilę przyglądał się Christine. Jej mina wyglądała jak coś pomiędzy pewnością siebie, a zdenerwowaniem. -Ile oni będą tak stali? – zapytała Judy, chwytając plecak i zakładając go na plecy. Susan przez sekundę wygl